«این یک بازی نیست.» اگر اولین فیلم آمریکایی ساخته شده از بازی های ویدیویی میخواست چیزی را از طریق کمپین بازاریابی خود در اذهان مخاطب منتقل کند، این نبود که «دوستان آواتار مورد علاقهتان یعنی ماریو و لوئیجی برای یک ماجراجویی پرهزینه به گوشت و خون تبدیل شدهاند» یا این که«ما دو هفته قبل از Jurassic Park چند دایناسور گرفتیم» بلکه این کمپین باید به این سمت و سو برود تا به بینندگان بفهماند انتظار چیزی شبیه تجربه بازی Super Mario Bros. روی نینتندو خود را داشته باشند: لولهکشها در مکانهای واقعی (که شبیه یک منظره جهنمی مرکز خرید به نظر میرسند) میدوند و با موجوداتی میجنگند که فقط شباهتی مبهم و رویایی به همتایان هشت بیتی خود دارند. دیزنی واقعا در آن زمان امیدوار بود که بچهها برای دیدن چنین چیزی به سینماها بیایند، اما در عین حال، به نظر نمیرسید که این بچهها مخاطب هدف اصلی فیلم باشد. حالا فیلمهای اقتباسی از بازی های ویدیویی با تغییر رویکردشان در بازار هدف، توانستند به بلوغ بهتری برسند و جزو آثار باکیفیت اکران شده در سال باشند. با ویجیاتو همراه باشید.